Mijn allereerste wedstrijd van RKC weet ik nog als de dag van gisteren. RKC – RBC in het seizoen 2005-2006. Ik kan mij om een of andere manier nog herinneren, dat mijn vader de woonkamer in kwam lopen met twee kaarten. Gekregen van een leverancier ofzo, maar dat weet ik niet zeker. De wedstrijd eindigde in 1-1 en Rick Hoogendorp miste een penalty. Een jaar later hadden we een seizoenkaart en de rest is geschiedenis.
Er zijn verschillende redenen waarom ik deze maand hieraan moest denken, maar de eerste aanleiding waren de beelden van een menneke op de tribune bij Club Brugge dat het shirt van Ruud Vormer kreeg. Die blijdschap is waar voor mij voetbal om draait. Plezier, verbinding en verwondering. Het is uiteindelijk het mooiste spelletje wat er is. Ook wel eens de belangrijkste bijzaak in het leven genoemd en dat voel ik wel ja.
Afgelopen maand speelde ons RKC onder andere tegen Ajax. Dan weet je een paar dingen zeker, zo heb je de scheids in ieder geval niet mee en als we zelf een top wedstrijd spelen, dan zij de spelers van Ajax in een keer niet meer gemotiveerd. Dit terwijl ze zelf altijd heel hard zingen, dat ze de beste zijn en dat geldt dan toch ook als je in Waalwijk speelt? En mocht je op al het voorgaande of de media wat aan te merken hebben, misschien lichtelijk beïnvloed door emotie, dan wordt je uitgemaakt voor calimero. Nou dat is dan maar zo. Bij Ajax lijden ze aan een beetje aan het Max Verstappen-complex. Altijd een grote mond, want “wij zijn de beste” en ze hebben weinig respect voor een tegenstander. Mocht Ajax dan een keer niet winnen of wordt een ander kampioen, dan komt de rest niet meer bij van het lachen uit leedvermaak.
Enfin, ik heb in de eerste helft het beste RKC gezien in 6 jaar tijd en misschien nog wel langer. Met Bakari die Ziyech een lastige avond bezorgd. Als onze Stanley en Maatsen net wat scherper en rustiger waren voor de goal, dan hadden we gewoon kunnen winnen van Ajax. Ja het staat er echt, want we hadden kunnen winnen van Ajax. Bizar.
Een week later volgde de uitwedstrijd tegen onze zuiderburen. Ik moet jullie wel iets bekennen, uitwedstrijden zijn niet echt mijn ding. Net als die klappers thuis tegen Ajax. Oké, het is goed dat ruim 7000 mensen een reclameaffiche in hun hand hebben gehad met de groetjes van ome Ben, maar ik houd meer van een vol hoekkie E dat de rest van het stadion op sleeptouw neemt.
Terug naar uitwedstrijden, zoals ik zei ben ik daar niet de grootste fan van. Ik heb dat awayday gevoel wat veel mede-supporters wel hebben niet zo. Ik heb daar te veel wedstrijdspanning voor en zit in de bus vaak als een dood vogeltje voor me uit te staren. Maar hé, het is RKC en als ik ze dan kan steunen probeer ik mijzelf er overheen te zetten. Ik ben ook niet zo van de vijandige spreekkoren en overvolle uitvakken. Gelukkig hebben wij van dat laatste bij RKC minder last . Als je dan verliest pak het dan ook, maar we hadden tegen Willem II gewoon minimaal een punt verdient. Helaas was het weer het oude verhaal van het betere spel maar geen punten.
Ik kijk soms met weemoed terug naar bijvoorbeeld die 50 Helmond supporters, waarmee je bij wijze van spreken na de wedstrijd nog een biertje kan doen in het supporterscafé. Deze supporters werden, waarschijnlijk door een stagiair van Fox Sports, compleet voor lul gezet met een venijnig tweetje. Want bij Fox Sports draait het om de grote jongens en vergeten ze waar het hele spelletje echt om bestaat. Namelijk wat dat menneke van club Brugge ons liet zien, houden van het spelletje.
[simple-author-box]